ملاي XML

فايلهاي XML داراي قابليت متني هستند طوري كه مي‌توان آنها را در ويرايشگرهاي متني ويرايش كرد. يك فايل در XML از دو قسمت متن و علائم نشانه گذاري تشكيل شده است كه قسمت متن آن داده‌هاي اصلي ذخيره شده و علائم نشانه‌گذاري و ابرداده‌ توصيف كننده متن را در بر دارد. XML از يك سو با ذخيره فايلهايش در قالب متني و استفاده از علائم نشانه‌گذاري‏ فهم معناي داده‌هاي ذخيره شده را براي انسان ممكن مي‌سازد و از سوي ديگر با در اختيار قرار دادن اين فايلها در يك قالب ساختيافته براي برنامه‌ها، پردازش آن را براي كامپيوتر ساده مي‌كند.

جزء اصلي تشكيل دهنده XML ، عنصر نام دارد كه شامل نام و محتوي مي‌باشد. محتواي يك عنصر بين دو علامت نشانه‌گذاري خاص با نامهاي برچسب شروع و برچسب پايان محصور مي‌شود. روش برچسب‌گذاري XML همانند HTML است كه در اصل HTML و XML اين روش را از SGML به ارث برده‌اند.

برچسب شروع شامل نام عنصر است كه بين دو علامت > و < قرار گرفته و برچسب پايان داراي علامت / اضافه قبل از نام عنصر مي‌باشد. براي مثال رشته زير نمايش دهنده عنصر tel در XML مي‌باشد كه محتواي آن شماره تلفن 0068-21-2424512 مي‌باشد.


< tel> 0098 –21-2424512</tel>





بايد توجه داشت كه نام عنصر در XML نسبت به حروف كوچك و بزرگ حساس مي‌باشد.

هر يك از عناصر مي‌توانند داراي چندين صفت باشند كه هر صفت از يك زوج نام و مقدار تشكيل شده است. در مورد صفت نيز نحوه نگارش همانند HTML مي‌باشد به اين صورت كه صفات يك عنصر در داخل برچسب شروع آن عنصر قرار مي‌گيرند و بين هر صفت و مقدار آن علامت ‚=‚ قرار گرفته و مقدار صفت نيز مابين كاراكترهاي مشخص كننده رشته محصور شده است. براي مثال عنصر tel در مثال قبلي مي‌تواند شامل صفتي با نام Prefered به صورت زير باشد كه محتواي آن true است.


<tel
prefered = ” true” > 0098-21-2424512</tel>


عناصري كه داراي محتوا نيستند به عناصر تهي معروف مي‌باشند كه معمولاً به دليل استفاده از مقادير صفتهايشان در داخل يك فايل XML قرار گرفته‌اند. براي مثال عنصر email در مثال زير يك عنصر تهي مي‌باشد:

<email
href= ”mailto: aayat@ yahoo. Com ” ></email >




روش ديگر براي نمايش عناصر تهي به صورت زير مي‌باشند:

<email
href= ”mailto: aayat@ yahoo. Com ” />




محتواي عناصر محدود به متن نيست و عناصر مي‌توانند شامل عناصر ديگر باشند كه آنها نيز مي‌توانند شامل متن و عناصر ديگر باشند. به عبارت ديگر يك فايلXML درختي از عناصر است كه محدوديتي برعمق آن وجود ندارد و عناصر مي‌توانند در اين درخت بطور دلخواه تكرار شوند. براي نمونه يك فايل XML در ذيل آورده شده است :

<address-book>




<entry>




<name>John Doe</name>





<address>




<street>
34 Fountain Square

Plaza</street>




<region>OH</region>






<postal-code>45202</postal-code>




<locality>
Cincinnati

</locality>




<country>
US

</country>




</address>




<tel
preferred="true">513-555-8889</tel>




<tel>513-555-7098</tel>





<email href="jdoe@yahoo.com"/>





</entry>




<entry>





<name><fname>Jack</fname><lname>Smith</lname></name>




<tel>513-555-3465</tel>





<email
href="mailto:jsmith@yahoo.com"/>




</entry>




</address-book>



همانطور كه در مثال فوق مشخص شده است عنصر address-book ‌ شامل دو عنصر از نوع entry مي‌باشد و عنصر entry مربوط به John Doe داراي دو عنصر از نوع tel ‌ مي‌باشد.

عنصري كه در داخل عنصر ديگر قرار دارد،‌عنصر فرزند ناميده مي‌‌شود و عنصري كه عنصر فرزند را در بر دارد به عنصر پدر معروف است. در مثال زير عنصر name ‌ داراي دو فرزند با نامهاي Lname , Fname مي‌باشد.

<name>




<Fname> Jack</Fname>




<Lname> Smith </Lname>




</name>

برچسبهاي شروع و پايان هميشه بايد با يكديگر وجود داشته باشند و فرزندان يك عنصر همواره بايد بطور كامل بين برچسبهاي شروع و پايان پدر خود محصور شده باشند. به عبارت ديگر نبايد برچسبهاي پايان فرزند بعد از برچسب پايان پدر خود ظاهر شود. بنابراين مثال زير نادرست مي‌باشد

<name> <Fname> Jack </Fname ><Lname
>smith</name></Lname>




تمام عناصر در يك فايل XMl فرزند عنصري هستند كه در ريشه قرار دارد و براي مثال عنصرaddress-book عنصر ريشه مي‌‌باشد كه بقيه عناصر موجود در فايل فوق فرزند اين عنصر محسوب مي‌شوند.

به غير از عنصر، يك فايل XML مي‌تواند داراي اجزائي مانند توضيحات، نهاد، دستورات پردازشي و غيره نيز باشد كه از درجه اهميت كمتري نسبت به عنصر برخوردار هستند و براي مقاصد جانبي مانند اضافه كردن توضيح به متن فايل XML و كاربردهاي ديگر استفاده مي‌شوند.

بايد توجه داشت كه كاراكترها در يك فايل XML مطابق استاندارد Unicode 2 مي‌باشند و بنابراين فايلهاي XML قادر به نمايش كاراكترهاي تمام زبانهاي زنده دنيا مي‌باشند كه اين يكي از مزاياي XML براي كاربردهاي مبادله داده مي‌باشد. البته به اين دليل كه كاراكترها در استاندارد Unicode به صورت دوبايتي كد مي‌شوند مي‌توان براي جلوگيري از افزايش حجم فايلهاي XMl آنها را با استفاده از استانداردهاي ديگر مانند ISO 8859-1 , UTF-8 كه اولي مخصوص كاراكترهاي انگليسي و ديگري مخصوص كاراكترهاي لاتين است، نيز كد كرد .